چقدر بنویسم از اینکه دلگیرم از این که تنهام از این که واقعا خستم , بریدم... من که سنگ نیستم , آدمم , میگن خدا به اندازه ظرفیت آدما بهشون غم و اندوه میده , با خودم میگم یعنی من انقدر قدرتمند و بزرگ شدم که این همه درد و خودم تنهایی به دوش بکشم ...
چقدر خوب بود زمانی که من الکی خوش بودم ... واقعا دلم تنگ شده واسه اون روزا ... دوست دارم برگردم به 5 , 6 ماه پیش که زیر این گنبد کبود غیر از منو خدا هیچ کس نبود , هیچ کس نبود , هیچ کس نبود ...
حکمم از زمین رها شدن نبود
سرنوشت من خدا شدن نبود
از هزار چوب خیزران یکی
در قواره ی عصا شدن نبود
گیرم استخوان به نیش هم کشید
سگ به جوهر هما شدن نبود
از چهل در طلسم قصه ام
هیچ یک برای واشدن نبود
تو در آینه شما شدی ولی
با منت توان ما شدن نبود
آری آشنا شدن هم از نخست
جز به خاطر جدا شدن نبود
چه روزهایی و از سر گذراندم , اصلا فکرشو هم نمیکردم که انقدر تلخ باشه و پر از تنهایی ...
حالم بد بود امروز دیروز پریروز ..... دم به دقیقه تا نا امید یاحتی امیدوارم اشکم درمیاد , آخه منو این کارا ... حداقل دو ماه پیش درصدی و هم حتی احتمال نمی دادم چه برسه به لمس واقعیش...
دلم تنگه واسه همه روزای خوبی که داشتم , دلم بد جوری گرفته ... این موقع آدم احساس می کنه یه پله به خدا نزدیک تر شده... هرچند که دهنم هم از زیادی حرف زدن پیش خدا قفل میشه تا میرسم به خیر و صلاح و هرچی خدا خواست به بعدش دیگه چیزی ندارم بگم . تجربه کردم حتی اگه خودمو هم بکشم تا خدا نخواد بی فایدست و اثری نداره , اما حالا که خدا میدونه پشیمونم , و کلی غمگین و حاجتمند , به همین حال خودم ذره ای امید عافیت دارم ...
به یه چیزایی هم فکر میکنم یه لبخند محوی هم رو صورتم میاد اینکه اگر می دونستن من چه حالیم ... آخه من انقدر اون روزا از بالا به همه نگاه میکردم که اصلا بدبختا و ندیدم , اما حالا...
خدایا اینکه چیزهای تلخ و وحشتناکی که شاید پیش بیاد و من با چشم ببینم نمی ترسم , حق منه ...اما چرا اینجوری شد , چرا خدا ...............
این چندوقته از جو شوک رفتم به شکایت بعد امیدبعد رویا بعد ناامیدی بعد یادآوری روزای خوش بعد انتظار و حالا هم لمس و یواش یواش درک واقعیت ...
خدایا من انتظار این و نداشتم کاش یه جور دیگه ای میزدی تو سرم , اما دست گذاشتی رو چیزی که من بیشتر از هر چیزی توش ضعیفم...
خدایا به جرات میگم من دیگه امیدی ندارم ... یواش یواش زدیم زمین ... مثله بچه ها تو ذهنم میاد شاید آخر کار این نشد , اما یه آدم خشک و بیخود که فقط مامور شکستن روح منه میاد و میگه دختر عاقل مگه نمی بینی واقعیت و حقیقت و ... دلم نمیاد بگم دیگه چی میگه چون فقط روحم و عذاب میده ...
توان این و ندارم که به آینده ی دورتر این کار فکر کنم و شرایط حدس بزنم وپیش بینی کنم چون
قلبم درد میگیره... نمی تونم... همون بهتره که گام به گام با این شرایط سرد و ساکت پیش برم
اما خیلی بد شد این چندوقته نشد برنامه ریزی هامو درست درمون پیاده کنم , حتی لای کتابا و هم باز نکردم , خیرسرم چقدر هدفای جورواجور داشتم میخواستم با یه اراده ی توپ بشینم واسه ارشد بخونم ... حالا خدابزرگه شاید خوردم به جو دانشگاه و بچه هااین افکار آزار دهنده بیشتر از این روح و روانم و آزار نده , این هفته که کلاسا تق و لق بود اما از شنبه کارماهم در میاد , فک کنم هفته ی واقعا سنگینی و در پیش داشته باشم , البته بهتر , حداقل به این اتفاقا فک نمی کنم یا حد اقل کم تر فک می کنم . خوبه سر کار هم میرم این جوری خیلی بهتره دیگه خیلی بیشتر ذهنم درگیر چیزای دیگه می شه .
آخ جون فردا هم با بچه ها کلاس دارم , صبح هم که اگه ایشالا خواب نمونم واسه یه کارایی میزم بیرون ...
اما الان من به خودم میگم چه امید محوی دارم من ...
خدایا کمکم کن.
چند وقتیه دلگیر و غمگین و بی حالم , لبخندی به صورتم نیست اگر هم هست همش الکی...
این شعر هم از شکایت من از این زندگی حکایت میکنه , که نه با رویه احساس که با عقل , اونم ناخواسته پرتم کرد ته چاه , حالا من موندم و سیاهی و تاریکی چاهی که عمقش از همیشه انگار بیشتره و از همیشه تنگ تر.... اما من آشنام با هر مدل چاهی , همش خودم و شده با ذلت اما تنهایی کشیدم بالا, آخرکار هم تجربه ای به کوله بار سبکم اضافه شد ...
اما این انصاف نیست , انگار از بدبختی هامه که بیشتر از ارزش هر چیز ی من تو زندگیم بها و تاوان پس می دم...
در این شبگیر
کدامین جام و پیغام صبوحی مستتان کرده ست ؟ ای مرغان
که چونین بر برهنه شاخه های این درخت برده خوابش دور
غریب افتاده از اقران بستانش در این بیغوله ی مهجور
قرار از دست داده ، شاد می شنگید و می خوانید ؟
خوشا ، دیگر خوشا حال شما ، اما
سپهر پیر بد عهد است و بی مهر است ، می دانید ؟
کدامین جام و پیغام ؟ اوه
بهار ، آنجا نگه کن ، با همین آفاق تنگ خانه ی تو باز هم آن کوه ها
پیداست
شنل برفینه شان دستار گردن گشته ، جنبد ، جنبش بدرود
زمستان گو بپوشد شهر را در سایه های تیره و سردش
بهار آنجاست ، ها ، آنک طلایه ی روشنش ، چون شعله ای در دود
بهار اینجاست ، در دلهای ما ، آوازهای ما
و پرواز پرستوها در آن دامان ابرآلود
هزاران کاروان از خوبتر پیغام و شیرین تر خبرپویان و گوش آشنا جویان
تو چه شنفتی به جز بانگ خروس و خر
در این دهکور دور افتاده از معبر
چنین غمگین و هایاهای
کدامین سوگ می گریاندت ای ابر شبگیران اسفندی ؟
اگر دوریم اگر نزدیک
بیا با هم بگرییم ای چو من تاریک
«مهدی اخوان ثالث»
اینجا می خوام جایی باشه واسه نوشتن هر چی که تو قلبم و مغزم جریان داره که شاید با نوشتنشون احساس بهتری داشته باشم . نوشته هام شخصیه و بیشتر واسه ثبت اتفاقایی که برام می افته که شاید بعدا دلم براشون تنگ بشه و بخوام برگردم و بخونم و به گذشته برگردم ...
گذشته ای که الان بهش فکر می کنم میبینم چه راحت همه چیو از دست دادم نمی دونم چقدش تقصیر من بود اما میدونم بی گناه نبودم ... اما الان دلم گرفته , یه دو هفتس تو حال و هموای منگی ام , 90% فکرم با یه موضوع تکراری پر شده و خیلی زجر آوره که کسی تا حالا جوابی هم نداده بهم که چرا اینجوری شد , خداییش اصلا فکرشو نمی کردم , حیف که نمیشه همه چیو اینجا گفت ...
البته به اندازه ی کافی با همه صحبت کردم , این دغدغه من فقط نبود اما همه انگار به این نتیجه رسیدن که باید با همه تلخیش ازش گذشت , نمیگم از خیرش گذشت , چون اعصابم خورده , چون اگه بخوام عاقل باشم بهم توهین شده , واسه من که نمیدونم خیرش چی بود شاید از یه جهاتی خوب شد اما بد کردن ...
هنوز هم باورم نمیشه باوجود اینکه به روی کسی نمی آرم اما ته ته ته ته ته مونده های دلم یه کسی هست که میگه موضوع به همین جا ختم نمیشه , اما باید صبور بود .
نمی دونم چی می خواد پیش بیاد , دیگه برام اصلا مهم نیست , اما از خدا واقعا می خوام کمکم کنه . من تو کارام این چندوقته خیلی سرخود بودم و می دونم حالا حالا ها باید خیلی از چیزهایی که خودم به نظرم توش مقصر نبودم اما شده و جمع و جور و جبران کنم , بلدم چه جوری اما امیدوارم دیگه گند نزنم . خدا جونم تو همش کمکم کردی اما لمس کردم روزایی و که تو ازم بریدی و زدی تو سرم , اما چون می دونم خیلی وقتا هوام و داشتی , با اتفاقای خوب سوپر ایزم کردی , اینبارهم کمکم کن بتونم از پس هر اتفاقی که افتاده و شاید بی افته , چه خیر و چه شر بر بیام و تو این کوران زندگی هدفامم و فراموش نکنم . باید تا اردیبهشت خودمو واسه ارشد آماده کنم , هر چند که امسال زیاد در اولویت نیست اما میخوام از فرصت هام استفاده کنم که بعدا دلم نسوزه .
انگار زیاد پر حرفی کردم . اما این چند وقته که بیشتر تو تعطیلاتم افکارم هر جا میرم و هر کاری می کنم به همین موضوعات تکراری ختم میشه , نمی دونم چی کار باید کنم , فراموش کنم همه چیو و واقعا قیدشو بزنم انگار که اصلا اتفاق نیافتاده یا که ... از خدا می خوام راهمو نشونم بده که بدونم تکلیفم چیه .... امیدوارم. خوب تا بعد